ISIS-pubers als dekhengsten voor het kalifaat

Radicale ISIS-vrouwen gebruiken hun puberzonen om een nieuwe generatie leeuwenwelpen voor het kalifaat te fokken. Als dekhengsten krijgen ze vier vrouwen tegelijk.

Door Judit Neurink

Puberjongens die worden ingezet om ISIS-vrouwen te bevruchten en zo de droom van het kalifaat levend te houden. Het is de volgende fase in de geschiedenis van een terreurgroep die zichzelf profileert als de ‘ware moslims’ maar ook aaneenhangt van seks.

Altijd onder het mom van geloof, natuurlijk. Zo mochten yezidi-vrouwen tot seksslaven worden gemaakt omdat ze in de strijd veroverd waren en als ongelovigen werden geschouwd. Wachtte gevangengenomen sjiitische vrouwen hetzelfde lot omdat zij niet de ware islam aanhingen. Werden jonge mannen uit de hele wereld naar het kalifaat gelokt met de belofte van een of zelfs vier vrouwen. En na hun dood een paradijs met tientallen maagden, helemaal alleen voor hen.

Deze keer betreft het de jongens die met hun moeders al zes jaar opgesloten zitten in het familiekamp Al-Hol waar nog zo’n 10.000 vrouwen en kinderen zitten. Moeders, die vasthouden aan de regels van het kalifaat en ervan uitgaan dat zij over niet al te lange tijd weer bevrijd worden. Door ISIS-mannen die uit de gevangenis zullen uitbreken en het in 2017 verslagen kalifaat zullen doen herrijzen.

Doel

Voor buitenstaanders lijkt het vooral een sprookje, maar het houdt deze vrouwen bijeen met een gezamenlijk doel voor ogen. Dit zijn de radicaalste onder de vrouwen die in het kamp ook proberen de scepter te zwaaien. Ze dwingen andere vrouwen het strenge uniform van het kalifaat te blijven dragen en houden sharia-rechtbanken om vrouwen die zich niet volgens hun regels gedragen te veroordelen. En te straffen, waarbij ook de doodstraf wordt uitgevoerd.

Deze vrouwen houden indoctrinatieklassen voor de jeugd. En zetten hun puberzonen in bij hun pogingen anderen te intimideren. Ze dragen hen bijvoorbeeld op om de vrouwen en kinderen die zich niet houden aan de ISIS-regels aan te vallen met stenen en zelfs hun tenten in brand te steken. In hun opdracht vernielen ze spullen van NGO’s die in het kamp proberen te zorgen voor onderwijs en deradicalisering. De jongens patrouilleren in de kampen en geven wapentraining.

En daar blijft het niet bij, zo onthulde directeur Anne Speckhard van het International Center for the Study of Violent Extremism. Ze was door de Syrisch-Koerdische autoriteiten gevraagd om advies over hoe om te gaan met deze jongeren. Die worden vanaf een bepaalde leeftijd uit de kampen gehaald omdat hun hormonen het hun moeilijk maken. Tot voor kort gingen ze dan naar de jeugdgevangenis, maar inmiddels is er een rehabilitatiecentrum voor hen opgezet.

Er blijkt nog een extra reden om dat te doen, want de jongens worden ingezet om voor nieuw nageslacht te zorgen voor de islamitische staat. Ze worden in het geniep door de moeders gedwongen tot tijdelijke huwelijken met vier vrouwen tegelijk. En daarna nog eens, met vier andere, en zo voorts. Als nodig, is er viagra. In totaal zouden tien jongens hiervoor zijn ingezet. Dat is wat er nu bekend is, maar vermoedelijk gebeurt het al langer.

Zwangerschappen

De autoriteiten melden dat er inderdaad opmerkelijk veel zwangerschappen zijn aangezien er geen mannen zijn in het kamp. Behalve de bewakers dan, en een aantal van hen zal ook verantwoordelijk zijn. Getallen zijn er niet, want de vrouwen bevallen meestal zonder hulp van buiten in een poging de geboorte geheim te houden.

Dat het toch naar buiten kwam, is omdat de 13-jarige Ahmet en de 14-jarige Hamid een bewaker om hulp vroegen. ‘Help ons hieruit,’ was hun smeekbede. Sindsdien hebben de autoriteiten zoekacties opgezet om de jongens op te speuren, die soms door hun moeders in tunnels waren verstopt.

De moeders zien de bui hangen voor de jongere zonen, en hebben via Telegram een inzamelingsactie gestart om smokkelaars te betalen die hen het kamp uit te kunnen halen. Tegelijkertijd klaagden ze bij de VN over de manier waarop ze van hun kinderen worden gescheiden. Die kwam met een kritisch rapport  waarin wordt gesteld dat de jongens naar gevangenissen worden overgebracht, verdwijnen of verkocht worden. De Koerden ontkennen dat, en Speckhard onderschrijft dat zij in het nieuwe rehabilitatiecentrum een betere kans hebben op een toekomst. Zij hebben bescherming nodig tegen de ouder die hen seksueel uitbuit, stelt ze.

Deels zijn dit buitenlandse vrouwen die weigeren zich naar hun eigen land te laten repatriëren, en daarmee hun kinderen in de wurggreep van het kalifaat houden. Anderzijds richt deze praktijk ook de aandacht op een groep die dat te weinig krijgt: de duizenden mannen en jongens van ISIS die al jaren gevangen zitten in Syrisch Koerdistan zonder berecht te worden. Terwijl het repatriëren van ISIS-mannen nog een groter taboe is dan van vrouwen en kinderen.

Gerepatrieerd

Onder druk van de Syrische Koerden en de Amerikanen, die erop wijzen dat de enige oplossing van het ISIS-probleem ligt in de berechting van de daders, zijn de afgelopen tijd tientallen vrouwen gerepatrieerd om in eigen land berecht te worden. Sinds oktober 2022 zijn er 17 naar Australië overgebracht, drie naar Barbados, vier naar Canada, 102 naar Frankrijk, twaalf naar Duitsland, veertig naar Nederland, 38 naar Rusland, twee naar Groot-Brittannië, dertien naar Spanje en ruim 2000 naar Irak.

Het pleidooi, om te beginnen, is om de jagers van hun prooi te scheiden.  En te voorkomen dat de radicale krachten de kans krijgen een nieuw ISIS-leger uit te broeden. Bedenk dan ook dat zij niets anders hebben. Er is geen toekomst in die kampen en gevangenissen. Geen mogelijkheid na berechting op enige manier verder te gaan met leven. Die uitzichtloosheid maakt deze mensen nog gevaarlijker, want ze blijven vasthouden aan het voortzetten van hun oude leven.

Zolang de gevangenissen en familiekampen in Syrië blijven bestaan, vormt de terugkeer van ISIS een reëel gevaar. Als dat nog niet duidelijk was, dan toont de manier waarop de radicaalste vrouwen zich erop blijken voor te bereiden dat wel aan. En zolang die kampen en gevangenissen bestaan, lopen daders hun berechting en straf mis, en daarmee onthouden we gerechtigheid aan de slachtoffers.